Ιστορία του Θεσμού των Ασφαλίσεων

Αν ο Ηρόδοτος είναι ο πατέρας της Ιστορίας, τότε και αντίστοιχα πατέρας του οικονομικοκοινωνικού Θεσμού των Ασφαλίσεων είναι ο Αριστοτέλης, που πρώτος συνέλαβε και δίδαξε την Ιδέα στην δόση και λήψη στις ιδιωτικές συναλλαγές, δια Μεθόδου, όπως την ονόμασε, με θεωρία και τεχνική εφαρμογή τής, δια των καταλυτικών εννοιών της πανανθρώπινης και θεϊκής λέξεως, «πρέπει» στις δεδομένες διαστάσεις του: όταν πρέπει, όσο πρέπει, όπως πρέπει και όσο πρέπει.
Τις αριστοτελικές ιδέες και διδασκαλίες αυτές υλοποίησαν οι Μαθητές του και μετέπειτα εκπολιτιστές τού τότε γνωστού κόσμου Μακεδόνες Στρατηγοί τού Μεγ. Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα το έτος 324 π.Χ., ιδρύσαντες την πρώτη στον κόσμο ασφαλιστική επιχείρηση, με σκοπό την αναπλήρωση με χρήμα των άδειων κρατικών ταμείων της απέραντης Ελληνομακεδονικής Αυτοκρατορίας στην Ασία, που είχε κατακλέψει ο τότε θησαυροφύλακας και έμπιστος του Μεγ. Αλεξάνδρου, φίλος και συμμαθητής του, Άρπαλος του Μαχαίτα, όταν οι Μακεδόνες είχαν προωθηθεί προς τις Ινδίες και οι Αθηναίοι του Δημοσθένη είχαν στείλει στον τρυφηλό Άρπαλο τις καλύτερες εταίρες, που τον σαγήνευσαν και τον έπεισαν ότι με τους θησαυρούς των Μήδων και Περσών θα ζούσε στην Αθήνα ως νέος Κροίσος.
Με έξι (6) καράβια αμύθητων θησαυρών, φρουρά και τις σαγηνεύτριές του, έφθασε ο Άρπαλος στον κόλπο της Μουνυχίας, τότε λιμάνι της Αθήνας και τώρα, για τους λόγους που ακολουθούν, όχι απλώς διαγραμμένης και αφελληνισμένης της ονομασίας του λιμένα αυτού, αλλά προτιμητέας της ονομασίας του ως… Τουρκολίμανο(!), με ό,τι και όσα υποδηλώνει!
Από τον Ρήτορα Δείναρχο και την αδίδακτη δίκη, σε ελάχιστους γνωστή ως δίκη των Αρπαλείων Χρημάτων, πληροφορούμαστε ότι πρώτος «έβαλε χέρι και λαδώθηκε» από τον κλεμμένο θησαυρό αυτόν ο διδασκόμενος Δημοσθένης, που καταδικάσθηκε και, εξορισμένος, τελικά αυτοκτόνησε λίγο πριν συλληφθεί από τον διώκτη του Αντίπατρο της Μακεδονίας, ενώ ήδη είχαν κοπεί γλώσσες και χέρια πολλών ομοϊδεατών της αντιμακεδονικής του παράταξης, χωρίς όμως και πάλι να τιμωρηθούν ή να διωχθούν και οι εκ των Σπαρτιατών, ως «συγγενείς και Δωριείς», που και αυτοί «έβαλαν χέρι» στον θησαυρό, με κάκιστη τύχη και στον φυσικό αυτουργό, αλλά εξαπατημένο, Άρπαλο, της μεγάλης και ευγενούς οικογένειας των Μαχαίτα της Άνω Μακεδονίας.
Δύο είναι τα καταλυτικά, αλλά αποκρυβόμενα, διδάγματα από τα παραπάνω ιστορικά γεγονότα, που θα έπρεπε να διδάσκονται παγκοσμίως και επίμονα πανελληνίως.
Το πρώτο είναι η δυστυχία και καταστροφή, που έφεραν οι αμύθητοι θησαυροί αυτοί σε κάθε χώρα που αυτή τους κατείχε. Αυτό βεβαιώνεται από την τύχη των Μήδων και Περσών, αλλά και των Ελλήνων. Και αυτοί οι θησαυροί έφεραν, στην μέχρι τότε ένδοξη Ελλάδα, δυστυχία και καταστροφή από την έλξη και εισβολή κάθε είδους κακοποιού στοιχείου από Δύση και Ανατολή, Βορρά και Νότο, για την αρπαγή κρατικού θησαυρού, που από τότε και μέχρι σήμερα και για πάνω από 2.500 χρόνια, Δημοκόποι και Διαχειριστές, Εισβολείς και Άρπαγοι, δεν έπαυσαν ποτέ να καταληστεύουν την Ελλάδα, υπό σύμπραξη και ανοχή Ελλήνων παραπλανημένων ή παρα-πληρωμένων.
Το δεύτερο και ουσιαστικότερο, για την αποφυγή της δυστυχίας που φέρνει ο μεγάλος πλούτος, είναι η απόκρυψη, απαγόρευση και μη διδαχή των πανανθρώπινων σκέψεων και ιδεών μίας σειράς διαχρονικής Αξίας ελληνικού πνεύματος Φιλοσόφων και ιδιαίτερα από τον Ησίοδο του όγδοου π.Χ. αιώνα, ο οποίος δίδαξε την απλή μέθοδο της εξ-ασφάλισης με συχνή αποταμίευση αγαθών για την αντιμετώπιση απρόβλεπτων οικονομικών αναγκών και δυσκολιών, από την οποία μέθοδο γεννήθηκε ο αδίδακτος επίσης «Θεσμός της Εγγύης» (ίδε διαδίκτυο) σε κάθε αρχαιοελληνική πόλη-κράτος, μέχρι του νεοτέρου αυτών Μενάνδρου του 300 π.Χ., ο οποίος δίδαξε ότι, μετά την σπατάλη, ακολουθεί η έλλειψη, που φέρνει την εξασθένιση και αυτή τον θάνατο, που αντιμετωπίζει σήμερα η εναπομείνασα Ελλάδα, αλλά αποκρύβεται, με χρήση κάθε είδους «εταίρας», ο θανάσιμος κίνδυνος αυτός από τους παραπλανημένους και ανύποπτους.